Cheryl Strayed, „Dzika droga. Jak odnalazłam siebie”

Co za fascynująca książka! Jak zaczęłam czytać, to nie mogłam przestać, aż skończyłam. 

„Dzika droga. Jak odnalazłam siebie” Cheryl Strayed to opowieść autobiograficzna o wędrówce autorki trudną i niebezpieczną trasą turystyczną Pacific Crest Trail, która wiedzie przez góry Ameryki Północnej z południa na północ poprzez stany Kalifornia, Oregon i Waszyngton. Autorka przeszła tylko część tego szlaku, ale za to zupełnie samotnie, zdana tylko na własne siły. Był to właściwie rodzaj pielgrzymki, to jest wewnętrznej podróży duchowej, w której pokonywanie trasy łączyło się z dochodzeniem do siebie w sensie psychicznym. 

Cheryl Strayed życie nie rozpieszczało. Urodziła się w patologicznej rodzinie, w której ojciec bił i katował jej matkę i dwójkę rodzeństwa. W końcu matka uciekła od ojca, osiadła na wsi (rodzina żyła biednie i mieszkała w bardzo prymitywnych warunkach) i znalazła sobie młodszego mężczyznę, który pomagał jej wychowywać dzieci. Cheryl skończyła szkołę i w wieku zaledwie 19 lat wyszła za mąż. Zaczęła studia na uniwersytecie, ale nie skończyła ich, bo wtedy nagle, jej matka zachorowała na raka i po krótkiej chorobie zmarła. Cheryl miała wtedy 22 lata. 

Po śmierci matki rodzina rozpadła się. Mąż matki nie poczuwał się już do bycia ojczymem i szybko znalazł sobie inną kobietę. Przestał nawet opiekować się ukochanym koniem matki Cheryl i prawie zagłodził go na śmierć. Każde z trójki rodzeństwa poszło we własną stronę. Cheryl czuła się nie tylko osierocona, ale także osamotniona. Nie mogła pogodzić się z tym, że matka zniknęła już na zawsze z jej życia. Jej życie się załamało. Zawaliła studia. Mimo, że kochała swego męża, zaczęła nałogowo uprawiać seks z przypadkowymi mężczyznami i zażywać narkotyki, w tym nawet heroinę. 

I nagle, pewnego razu, zauważyła w sklepie książkowy przewodnik o szlaku Pacific Crest Trail. Tu jest mapka tego szlaku (z Wikipedii):

Ta trasa zafascynowała ją do tego stopnia, że postanowiła wyruszyć tam na wyprawę. Zaczęła gromadzić potrzebny sprzęt sportowy i wyposażenie. Uporządkowała też swoje życie osobiste: powiedziała mężowi o swoich zdradach i rozwiodła się z nim. Usunęła niechcianą ciążę, w którą zaszła nie wiadomo właściwie z kim. Ułożyła dokładny plan trasy i zapakowała paczki z wyposażeniem, pieniędzmi i jedzeniem, które przyjaciółka miała jej wysyłać do małych miejscowości na trasie jej wędrówki. 

No i ruszyła.

Z początku było bardzo trudno i dramatycznie, jej plecak był potwornie ciężki i niewygodny, a drogie turystyczne buty ze skóry (wędrówka Cheryl miała miejsce w latach 1990. – wtedy nie było jeszcze takich butów turystycznych jak dzisiaj) okazały się o numer za małe. Nogi miała całe w ranach, otarciach i pęcherzach, z nóg schodziły jej paznokcie.  Bolało ją całe ciało od ogromnego fizycznego wysiłku. Głodowała i cierpiała z pragnienia. Schudła. Nocowała sama na pustkowiu, spotykała dzikie zwierzęta i bardzo rzadko ludzi. Co jakiś czas schodziła z gór, by odebrać kolejną paczkę wysłaną przez koleżankę. Wieczorami czytała książki, które sama włożyła do swoich paczek. By ich nie dźwigać, codziennie paliła te strony, które przeczytała. Musiała ominąć cały kawał trasy w górach Sierra Nevada, bo latem był tam wielki śnieg i lód. Nie dałaby rady przejść. Tę część trasy przejechała autobusem.

Idąc, myślała początkowo o swoim życiu, a zwłaszcza o najbardziej traumatycznym wydarzeniu, to jest o śmierci matki, z którą nie mogła się pogodzić. Z czasem ból i zmęczenie fizyczne powodowały, że wewnętrzne problemy stawały się coraz mniej dotkliwe. Odchodziły w dal. Powoli odnajdywała w sobie spokój i ciszę. Na trasie spotykała prawie samych życzliwych ludzi (no, z niewielkimi wyjątkami) i nawiązywała nowe przyjaźnie. Kiedy skończyła swoją wędrówkę, była już innym człowiekiem.

Potem napisała książkę, która stała się w Ameryce bestsellerem, a prawa do jej ekranizacji zakupiła aktorka Reese Witherspoon, która zagrała później Cheryl Strayed w ekranizacji tejże książki.

Znalazłam tę książkę w bibliotece i jakoś od razu poczułam, że muszę to przeczytać. Lubię takie opowieści o wędrówkach połączonych z pielgrzymką wewnętrzną, bo wiem, że nic tak nie doprowadza człowieka do równowagi jak właśnie takie wyruszenie na trasę.  Amerykanie mają długie tradycje pisania o wpływie jaki ma na człowieka natura („Walden” – Henry David Thoreau) i wędrowanie („W drodze” – Jack Kerouac). Zrobili też masę filmów na ten temat, z których ja sama najbardziej uwielbiam „Thelmę i Luizę” w reżyserii Ridley’a Scotta.

Podróż wyzwala. Podróż daje zapomnienie. Zmęczenie i ból fizyczny w trakcie wędrówki (bo to ma być wędrówka piesza, a nie wycieczka!) są najlepszym lekarstwem na problemy psychiczne. To są stare prawidła, znane ludzkości od lat. W każdej religii praktykowane były i są pielgrzymki do miejsc świętych, do Santiago de Compostela, Jasnej Góry czy też Mekki. W czasie takiej drogi wszystko mogło się zdarzyć. I nie ma właściwie znaczenia, dokąd pielgrzymujemy w sensie fizycznym (dlatego nie będę się tu rozpisywać o szlaku PCT w Ameryce, wyguglujcie sobie!), ważne jest pielgrzymowanie w poszukiwaniu wewnętrznej równowagi i spokoju.    

Naprawdę bardzo inspirująca książka! Po jej przeczytaniu aż chce się ruszyć w drogę!

A tu filmik, w którym możecie zobaczyć Cheryl Strayed:

Strayed Cheryl, „Dzika droga. Jak odnalazłam siebie”, tłum. Joanna Dziubińska, wyd. Znak. Litera Nova, Kraków 2013