Mery Orzeszko na wypowiedzeniu

Tak to jest: coś się kończy, coś się zaczyna. A nieraz nie ma co ciągnąć starych spraw, trzeba umieć powiedzieć STOP w odpowiednim momencie. 

Powiem Wam, że straciłam serce do tego bloga. Już więcej nie chce mi się tutaj pisać. Myślałam, że to przez ten straszny upał, że jak się zrobi chłodniej, to mi się zachce, ale nie. Nie chce mi się dalej i koniec! Chyba już tu więcej nic nie napiszę. Wypaliło się, czy co? A blogowanie to MUSI być przyjemność! Nie można tego robić z obowiązku. 

Kiedy parę lat temu zakładałam tego bloga (już któregoś z kolei, ha, ha!) to traktowałam to jako zabawę. To miało być ot, takie tam sobie pisanie z nudów o przeczytanych książkach, przeważnie rano i przeważnie o książkach, które właśnie przeczytałam w nocy lub wieczorem. Założyłam wtedy sobie konto Google, bo tego wymagał Blogger. Żeby było śmieszniej, zarejestrowałam się tam jako Maria Orzeszkowa, takie skrzyżowanie Marii Konopnickiej z Elizą Orzeszkową. Do tego była jeszcze Mery Orzeszko, coś w rodzaju polskiej Pippi Langstrumpf, mała ruda wariatka do kwadratu ;))) 

Właśnie tak pisana: Mery, a nie Mary. Jak ją czasem ponosiło, to Mery szalała sobie na tym blogu, a jeszcze bardziej na FB. Z ilu grup na fejsie ją wyrzucono za niesubordynację, to jeden Pan Bóg tylko wie! Mery potrafi być bardzo niesforna. 

Mery: Ale to było dawno! W międzyczasie Alicja Łukawska napisała książkę i zaczęła ją promować na tym blogu. I w ogóle Alicja zaczęła się tu panoszyć i pisać o różnych swoich sprawach, a ja jej łaskawie zezwalałam na to, bo  jestem dobra i wyrozumiała dziewczyna. Ale z czasem ta promocja czegoś innego w mojej własnej przestrzeni zaczęła mnie strasznie wkurzać. Na blogu coraz mniej było Mery, a coraz więcej Alicji. 

- Tak nie może być! – stwierdziłam w końcu. – Tam u góry co innego jest napisane! To jest w końcu „Archiwum Mery Orzeszko” a nie „Archiwum Alicji Łukawskiej”. Skoro Alicji tak zależy na własnej promocji, to niech się wynosi gdzie indziej! Może sobie też założyć bloga, albo stronę autorską! Konto Google też niech sobie założy na siebie, a nie wysługuje się mną!

Alicja: No tak! – przytaknęłam. – Biję się w piersi! To prawda. Mery ma świętą rację. To jest jej blog, a nie mój – pomyślałam sobie. – Ale mimo wszystko, zrobiło mi się jakoś smutno. Wiedziałam jednak, że już pora, aby się rozstać. Niech każda idzie w swoją stronę: Mery w jedną, Alicja w drugą.  I każda niech pracuje na własny rachunek!

To po pierwsze…

A po drugie…

Teraz mówię ja, Alicja, a nie Mery :)))

Sytuacja na dziś jest taka, że pomysłów mam wiele, pracy w związku z tym też. Leżą koło mnie całe stosy książek do przeczytania i przerobienia. Zbieram materiały, robię notatki, być może z tego coś powstanie? Wiem na pewno, że chciałabym napisać jeszcze jedną książkę o Kresach (komplementarną do „Duchów Kresów Wschodnich”, nawet już wymyśliłam okładkę). Mam też pomysł na sensacyjną fabułę wojenną, z tym, że zebranie materiałów będzie wymagało paru wyjazdów.  Na szczęście nie będą to wyjazdy dalekie, więc wystarczy mi zaprzyjaźniony taksówkarz z Malborka, z którym pojeżdżę trochę tu i tam po okolicy. Bo to będzie historia lokalna. Najlepiej chyba pisać o tym, co się zna i co się widziało, prawda? Interesuje mnie miejsce, w którym mieszkam i może jeszcze parę małych miasteczek w sąsiedztwie. Tu się działy bardzo ciekawe rzeczy w czasie II wojny światowej! Polacy, Niemcy, Rosjanie…! Oj, działo się tutaj! 

Prócz tego piszę jeszcze artykuły o zjawiskach paranormalnych dla miesięcznika „Czwarty Wymiar” (na przykład w najnowszym numerze, wrześniowym, ukazał się mój tekst „Paryska wróżka”, o pannie Lenormand, jakby kogoś to interesowało).

No i tak!

 W tej sytuacji naprawdę nie mam już kiedy pisać o tym, co przeczytałam dla przyjemności. Ba, nawet nie mam czasu o tym pomyśleć, bo mam teraz głowę zajętą czym innym. W ogóle – dla przyjemności to czytam nieraz takie odmóżdżacze, że byście się zdziwili. A ja się nie przyznam :)))

W tej sytuacji ustaliłyśmy z Mery Orzeszko, że ona stąd się wyprowadzi za porozumieniem stron. Właśnie jest na wypowiedzeniu. Trudno powiedzieć, ile ono potrwa, bo Mery ma także niewykorzystane urlopy za cztery lata. Myślimy, że może do końca roku, a może do początku następnego? Jakoś tak! W każdym razie blog będzie wisiał w sieci do końca roku 2018. Tak ustaliłyśmy.

Jeśli chodzi zaś o archiwum bloga…

Cóż, myślałam nad tym.

I wiecie co? Bardzo nie lubię porzuconych blogów. Są tak smutne jak opuszczone domy. Brakuje w nich życia. Pamiętam, jak wiele razy natrafiałam na  różne porzucone blogi książkowe. Nieraz wchodziłam tam w poszukiwaniu opinii o jakieś książce, którą właśnie przeczytałam. Chciałam nieraz napisać komentarz, ale patrzę, że ten blog nie żyje od paru lat. To po co komentować? W każdym razie nie mam zamiaru trzymać w sieci takiego nieświeżego truposza.

Ale, ponieważ doszły do mnie głosy, że ludzi interesują niektóre moje teksty, więc ja te teksty (zwłaszcza kresowe i o Rosji) zapiszę na osobnych plikach w Wordzie, które mogę udostępniać chętnym. Na pewno przekażę je koleżankom z bloga kresowego „Kresy zaklęte w książkach” oraz redaktorowi naczelnemu Kresowego Serwisu Informacyjnego, panu Bogusławowi Szarwille. Jakby ktoś jeszcze był chętny, to proszę dać znać! Wyślę mejlem.

No, właśnie, blog kresowy!

Dziewczyny (Beata, Iwona i Magda), nie macie pojęcia, jaka jestem Wam wdzięczna, że go założyłyście! Myślę, że to właśnie dzięki uczestnictwu w tym zbiorowym przedsięwzięciu zabrałam się za pisanie książek o Kresach. Jestem Wam niewymownie wdzięczna! Zainspirowałyście mnie do pracy! Dzięki Wam znalazłam "swój" temat!

Poza tym, jestem wdzięczna wielu ciekawym osobom, jakie poznałam dzięki tym paru latom blogowania. Dziękuję Wam za mile spędzony czas, ciekawe pogawędki na fejsiku, a także za rozmaite pobudzające burze intelektualne. Nie wiem, czy wszystkich tu wymienię, ale na pewno zachowam we wdzięcznej pamięci takie osoby jak: Beatę, Małgosię i Natalię z Krakowa, Magdę Jastrzębską ze Śląska, Bognę z Podkarpacia, Iwonę z Moskwy, Nadię z Alabamy, Izabelę z Zamojskiego, Dawida z Doniecka, Serża z Odessy oraz Agnieszkę Zielińską. Uwielbiam Was wszystkich! Mam zresztą z Wami kontakt na fejsiku, więc nadal będziemy czasem plotkować o różnych rzeczach.

Jeszcze o fejsiku… 

Wieść gminna niesie, że dyskusje o książkach przeniosły się na Facebooka. W ogóle, wszystko pomału przenosi się na Facebooka… 

Ja też tam jestem, jakby ktoś mnie szukał i chciał ze mną jakiś kontakt. To znaczy na razie jeszcze jestem, bo fejs robi się coraz bardziej politycznie poprawny i nie wiem, czy za jakiś nie trzeba będzie zmykać stamtąd. Wolność wypowiedzi zanika, fejs „znika” moje posty coraz częściej, a ja się boję, bym w końcu do pierdla nie trafiła za moje poglądy. Jakby co, to poproszę smalec, jabłka i cebulę, a także coś do czytania, by mi się nie nudziło. 

No, to już kończę!

Pozdrawiam Was wszystkich bardzo serdecznie!

Źródło ilustracji:

Wikipedia, File:Józef Mehoffer, Dziwny ogród.jpg, File:Józef Mehoffer - Słońce majowe.jpg oraz moje archiwum osobiste