Czwarty Wymiar 2017/7 (mięsiecznik ezoteryczny i trochę wyznań osobistych)

Ukazał się właśnie nowy, lipcowy, numer miesięcznika „Czwarty Wymiar”, a w nim wiele ciekawych artykułów na tematy związane ze zjawiskami paranormalnymi i sprawami pokrewnymi. 

W tym numerze przeczytać można m in. bardzo interesujący tekst Marcina Kołodzieja na temat historii ufologii, która ma już 70 lat, dwa artykuły Tadeusza Oszubskiego poświęcone archeologii, relację Łukasza Walla z podróży do świata Indian Nawaho i Leszka Mateli z wyprawy do Irlandii. Poza tym, Alicja Łukawska pisze o huculskich szamanach zwanych molfarami, a Mariusz Piotrowski o hinduskich joginach. Znajdziecie tu również artykuły poświęcone zdrowiu, medytacjom, jasnowidzeniu i horoskopy na lipiec, jak również recenzje ciekawych książek z dziedziny ezoteryki opracowane przez Leszka Bugajskiego. 

Tu jest dokładny spis treści:

Miesięcznik „Czwarty Wymiar” ukazuje się nieprzerwanie od 1996 roku. Jego wydawcą jest Centrum „Rea” Rena Marciniak. Podkreślić należy wielki atut tego pisma – jest ono w stu procentach polskie, bez żadnych obcych udziałowców zza granicy. To prawdziwa rzadkość, jeśli chodzi o dzisiejszy rynek prasowy w Polsce, zdominowany przez zagraniczne, głównie niemieckie koncerny. 

A teraz promocja osobista…

Do miesięcznika „Czwarty Wymiar” mam ogromny sentyment osobisty, bowiem już od 16 lat (chyba właśnie w czerwcu lub lipcu będzie rocznica) publikuję na jego łamach teksty poświęcone rozmaitym zjawiskom paranormalnym. Pamiętam, że pierwszy mój reportaż na łamach tego pisma ukazał się latem 2001 roku i był poświęcony polskim Indianom, który pielęgnują dawne tradycje rodem z Ameryki Północnej. Robiłam wtedy wywiad z Leszkiem Michalikiem ze Sztumu, który odgrywa ważną rolę w polskim ruchu indiańskim. Pisałam potem wiele innych tekstów o najróżniejszych rzeczach. Z początku było to publikowanie w pewnej tajemnicy, pod pseudonimem, bowiem byłam wówczas normalnie zatrudniona na etacie w jednym z pomorskich dzienników, gdzie na co dzień zarabiałam na chleb, biegając po mieście i pisząc różne njusy, a czasem także poważne artykuły na tematy polityczno-społeczne. 

Obawiałam się jednak wtedy, że jawna współpraca z miesięcznikiem poświęconym ezoteryce byłaby przyjęta z zaskoczeniem przez mojego ówczesnego pracodawcę. Zdecydowałam się więc ukrywać, bo - co tu dużo mówić – bałam się, że wydawcy pisma głównego nurtu, w którym pracowałam zapewne poczytaliby by mnie za jakąś nawiedzoną! Wiedziałam, co o ezoteryce myślą ludzie, z którymi wtedy pracowałam. Uważali, że to sprawa marginalna i dla wariatów… 

 Muszę tu jednak przyznać, że z natury jestem osobą dość racjonalną, nigdy nie popadam w żadne mistycyzmy (jakby kto pytał, nie medytuję, nie jestem wegetarianką itd.) i w ogóle - nie wierzę od razu we wszystko, co mi mówią, ani w to, co czytam. Kiedy mogę, zawsze mówię: sprawdzam! Jestem dość ostrożna i nigdy nie weszłam zbyt głęboko w klimaty ezoteryczne, czy też okultystyczne, nigdy nie wywoływałam duchów, ani nie wróżyłam, ani również nie przepowiadałam przyszłości, chociaż poznałam ludzi, którzy się tym wszystkim trudnią, zwiedzałam także miejsca, w których wywoływano duchy, a także oglądałam potrzebne do tego instrumenty (stół, tablice ouija i tym podobne). Nie uwierzylibyście, w jakich miejscach byłam i jakich ludzi spotkałam! (Jeszcze wcześniej, nim związałam się z „Czwartym Wymiarem”, przez kilka lat opisywałam różnych uzdrowicieli dla prasy codziennej. I to dopiero był odjazd! Starałam się bowiem wtedy wypróbować wszystkie nieznane mi praktyki medycyny naturalnej, skoro miałam ku temu okazję. Na długo przed Przemkiem Kossakowskim! Może kiedyś o tym napiszę?). 

Tak więc, opisywałam jak umiałam zjawiska, co do których współczesna nauka wciąż nie potrafi znaleźć właściwiego klucza, zjawiska, które wymykają się racjonalnej ocenie rzeczywistości. A przecież są i mają się całkiem dobrze. A ludzie się nimi interesują i to bardzo. To niby czemu o nich nie pisać? Przecież to jest takie ciekawe!  

Pamiętam, że z tamtego mojego punktu widzenia, kiedy zawodowo byłam po uszy zanurzona w polityce, kiedy codziennie musiałam ładnie się ubierać, malować i rozmawiać służbowo na nudne tematy z różnymi politykami i samorządowcami (co było dla mnie potwornie męczące intelektualnie); pisanie do pisma ezoterycznego wydawało mi się taką krynicą wolności, szczerości i swobody intelektualnej. Tutaj mogłam pisać o różnych rzeczach, które mnie interesowały, a o których musiałam milczeć w prasie codziennej. Tutaj mogłam być odważna intelektualnie i nikt mi za to nie mógł zmyć głowy. 

I tak właśnie związałam swój los z „Czwartym Wymiarem”, gdzie od lat jestem stałym współpracownikiem. Można znaleźć moje nazwisko w stopce redakcyjnej. 

Ta moja współpraca z miesięcznikiem ezoterycznym przyniosła też jeszcze inne efekty, można powiedzieć uboczne efekty, bowiem w pewnym momencie z tego mojego pisania o duchach, zjawach, upiorach i nawiedzonych budynkach narodził się pomysł mojej pierwszej książki. Właściwie to owa książka jest owocem dwóch moich pasji: zainteresowania zjawiskami paranormalnymi i kresami wschodnimi. Połączyłam to razem, zamieszałam, siadłam i napisałam. Zbieranie i pisanie materiałów trwało niecałe dwa lata. Wiosną tego roku podpisałam umowę na wydanie tej książki z pewnym zaprzyjaźnionym wydawnictwem. Publikacja ma się ukazać jeszcze w tym roku. 

No i tak… 

Moi drodzy!

Czytajcie „Czwarty Wymiar”! Polecam! 

W numerze lipcowym jest także mój tekst… Zgadnijcie który… 

„Czwarty Wymiar” 2017/7