Michał Krzymowski, „Jarosław. Tajemnice Kaczyńskiego”

Dawno nie czytałam tak dobrze napisanej biografii jak „Jarosław. Tajemnice Kaczyńskiego” Michała Krzymowskiego. Po prostu jak zaczęłam, to nie mogłam się oderwać! Przeczytana jednym tchem! 

Z początku podchodziłam do tej książki jak pies do jeża, bo miałam wrażenie, że Krzymowski jako dziennikarz tygodnika „Newsweek” (krytycznego wobec Prawa i Sprawiedliwości) obsmaruje Kaczora tak, że suchej nitki na nim nie zostawi. Nawet obawiałam się wypożyczyć tę pozycję z biblioteki, by mnie nie zdenerwowała. A tu proszę! Jak miło o prezesie! Jako przedstawicielka twardego elektoratu PiS (niezmiennie głosuję na tę partię od jesieni 2005 roku), czytałam tę książkę z prawdziwą przyjemnością. 

Postać Jarosława Kaczyńskiego coraz bardziej zadziwia i fascynuje. To człowiek, który po 1989 roku zrobił w Polsce największą karierę i zdobył niezwykłą pozycję w polityce. Dzisiaj mówi się o nim żartem „Marszałek”, porównując go z Piłsudskim. Kaczyński jest „ojcem chrzestnym” trzech prezydentów (Lech Wałęsa, Lech Kaczyński i Andrzej Duda) i czterech premierów (Tadeusz Mazowiecki, Kazimierz Marcinkiewicz, Jarosław Kaczyński, Beata Szydło). Stworzył dwie znaczące partie (Porozumienie Centrum, Prawo i Sprawiedliwość). Do tego – do niedawna działał w polityce wraz z bratem bliźniakiem, a bliźniactwo – jak pisze Krzymowski w tej książce – to już sprawa transcendentna. 

Na okładce czytamy, że jest to „portret niepolityczny” Kaczyńskiego. Mamy tu wiele wiadomości na temat jego życia prywatnego, zainteresowań, uczuć i emocji. Tak naprawdę jest to opowieść o emocjach właśnie. Emocjach związanych z katastrofą smoleńską, matką, ojcem, bratem i innymi ludźmi go otaczającymi. Książka zaczyna się od mocnego akcentu. Oto, tuż po śmierci brata i bratowej, kiedy mama Jadwiga Kaczyńska leżała poważnie chora w szpitalu, syn Jarosław przygotował dla niej dwa fikcyjne numery gazety „Rzeczpospolita”, w których były artykuły o tym, że prezydent Lech Kaczyński poleciał z wizytą do Brazylii i wraca stamtąd statkiem (bo z powodu wybuchu wulkanu na Islandii nie latają samoloty). Chodziło o to, by jak najdłużej nie mówić mamie o tym, że Lech Kaczyński nie żyje. Dalej jest rozdział na temat stosunków braci z matką (znakomite) i z ojcem (dużo gorsze, brak porozumienia), rozważania na temat bliźniaków Kaczyńskich i bliźniaków z ogóle (z uwzględnieniem najnowszych badań naukowych tego fenomenu), robienia kariery naukowej (doktorat z prawa i praca ze studentami na uniwersytecie) i politycznej, a potem tworzenia PC oraz PiS. 

Z lektury wyłania się złożony, podwójny portret człowieka, który z jednej strony jest twardym jak skała politycznym graczem, a z drugiej – wrażliwym warszawskim inteligentem, trochę nieśmiałym, do tego czułym dla najbliższej rodziny, przyjaciół i zwierząt. Kaczyński w oczach Krzymowskiego to samotnik, który lubi koty, woli herbatę zamiast kawy, telewizor i radio włącza tylko wieczorem, a po nocach słucha klasycznej muzyki i czyta książki. Jakież to mi bliskie! 

Wszystkie informacje zawarte w tej publikacji pochodzą z wywiadów z rozmaitymi współpracownikami i znajomymi Kaczyńskiego, a także wywiadów drukowanych w gazetach i pokazywanych w telewizji. Niestety, sam Jarosław Kaczyński nie zgodził się na wywiad z Krzymowskim, mimo że ten wysłał do niego uprzejmy list z prośbą o rozmowę. 

I powiem tak: jak na biografię, której bohater nie chciał nic powiedzieć na swój temat, to jest to wyjątkowo pełny i wyrazisty portret. Do tego znakomicie napisany! Nie myślałam, że będę tak chwalić książkę wydaną przez niemieckie wydawnictwo Ringier Axel Springer. A jednak!

Krzymowski Michał, „Jarosław. Tajemnice Kaczyńskiego”, wyd. Ringier Axel Springer Polska sp. z o. o., Warszawa 2015