Christiana Betghe, „Ausmalreise um die Welt” (kolorowanka dla dorosłych)

Tak, tak, ja też koloruję! Tak, jestem dorosła! Ale co z tego? Skoro kolorowanie to taka wielka przyjemność!

Na stare lata wróciłam do kolorowych kredek i książeczek z czarno-białymi rysunkami do wypełnienia kolorem. Nie miałam pojęcia, że wpadnę w nowy nałóg, który będzie mi sprawiał tak wielką frajdę. 

Bo kolorowanki:

 

- odrywają od komputera i innej elektroniki

- dają odprężenie psychiczne

- rozluźniają, przestawiając mózg na fale alfa (typowe dla zasypiania, stanów modlitwy i medytacji)

- ratują od depresji

- pozwalają nie myśleć o niczym

- pozwalają malować i jednocześnie robić coś innego (słuchać radia, słuchać muzyki, słuchać czytanej książki, to jest audiobooka, obmyślać coś, co chcemy zrobić, np. planować listę zakupów albo nowy wpis na bloga)

- wzmagają kreatywność

- podnoszą samoocenę (zobacz, zobacz, jaki śliczny obrazek zrobiłam!)

- pozwalają poznawać nowych ludzi (jak się zapiszecie do grup kolorowankowych na fejsiku)

To wszystko, co powyżej, jest podobne do efektów, które kiedyś w dzieciństwie osiągałam podczas malowania seryjnych księżniczek i kotów w butach (kot w butach – jeden z moich ulubionych bohaterów literackich), tudzież szlaczków w zeszytach w pierwszej i drugiej klasie podstawówki. Potem, kiedy nauczyłam się robić na drutach i szydełkować, to czasem także udawało się osiągać podobne efekty stanu prawie medytacyjnego, ale niestety, rzadko bywała ta końcowa satysfakcja i efekt samozadowolenia. Swetry się dziergało i pruło, hafty się zaczynało, serwetki szydełkowe takoż. Raz się kończyło, innych razem nie.

Przypomniałam sobie właśnie, że „mam leżeć w szafie” (tak właśnie, z niemiecka, mówiło się w mojej dawnej Bydgoszczy) zaczętą robótkę – skarpetki na czterech drutach z zielonej wełenki w niebieskie paski. Jedną zrobiłam, drugiej nie skończyłam. Poległam na pięcie. Kto robił skarpetki, ten wie, że pięta to jest mistrzostwo świata. I raz się udaje, a innym razem nie. Skarpetki leżą od 2011 roku. Chyba…

Z kolorowankami jest inaczej.

Z reguły się je kończy. No, chyba, że się kolorowanka przestaje podobać w trakcie roboty. To wtedy nie. Ale ja raczej kończę. Lubię kolorowanki z większymi elementami, nie chce mi się „dzióbać” maleńkich pierdółków, takich jak u Johanny Basford, najsłynniejszej autorki kolorowankowych książeczek. A jakże, zaczynałam od Johanny i jej bestselleru, to jest „Tajemnego ogrodu”, bo mnie zachwyciła idea tegoż ogrodu (mówiłam, że moja ulubiona książka z dzieciństwa to „Tajemniczy ogród”?). Kupiłam więc „Tajemny ogród” Johanny i dalej malować. Boże, jak to powoli szło!

Pierwszy obrazek robiłam pisakami, rysując tylko po konturach. Trwało to około 20 godzin, w ciągu dwóch dni, kiedy w mieszkaniu szalała ekipa stolarzy instalujących mi meble w kuchni i przedpokoju. A, i jeszcze zamykaną szafę na książki w pokoju. Oni szaleli, wiertarki pracowały, coś huczało, coś śmierdziało, coś się pyliło a ja? Oaza spokoju! Siedziałam sobie przy dość śmierdzącym nowym stole i zawzięcie kolorowałam. Tak sobie oczyściłam umysł, że nie wiedziałam nawet, co panowie robią i dopiero wrzaski sąsiadki, która w tym czasie  usypiała małe dziecko i darła się z góry, by było ciszej, wytrąciły mnie z tego błogostanu. Tak się rozluźniłam, że nawet nie dopilnowałam, by mi zabudowę w przedpokoju dobrze przykręcili i teraz czasem coś się wysuwa, jak wyjmuję miotłę z szafki. Trzeba będzie reklamować.

Spędziłam z Johanną trochę czasu, ale potem stwierdziłam, że to jednak nie dla mnie. Za małe te rysuneczki, a papier, no, niestety, papier jest jakiś taki za cienki dla mnie. Podobno tak jest w polskim wydaniu. Wtajemniczeni twierdzą, że oryginalne wydanie ma lepszy papier. Cóż, nie mam ochoty sprawdzać.

No i zaczęłam szukać innych kolorowanek. Kupowałam takie z kiosków. Ale to badziewie. Nawet jak rysunki ładne, to papier taniutki, cienki, kredki przebijają na drugą stronę, o pisakach nie mówiąc.

Przypadkiem w jakimś supermarkecie natrafiłam na książkę Christiany Betghe  „Ausmalreise um die Welt”, wydanie oryginalne niemieckie, Herlitza. A ponieważ bardzo lubię wszelkie materiały piśmienne Herlitza, więc wzięłam w ciemno. I to był strzał w dziesiątkę! Idealna książeczka do kolorowania dla mnie.

Rysunki ładne, no i WIĘKSZE niż u Johanny. Temat też ciekawy – bo to obrazkowa podróż po świecie. Książka bardzo uporządkowana, jak to u Niemców zwykle bywa. Dwa obrazki – jeden kraj. I jedziemy dalej. Papier cudowny! Gruby, prawie jak tektura. Kolorki ładnie wychodzą. Daję tej książce 10/10 w mojej skali.

Kredki?

Kolorowankowe maniaczki piszą wiele o kredkach. Ja tam nie jestem taka wybredna. Zaczynałam od kredek NO NAME sprzed 20 lat, które znalazłam w moich zasobach. Pisaki też NO NAME, z kiosku. Potem dorobiłam się cienkopisów marki Staedler i to jest cudowny wynalazek, ale nie wszędzie się sprawdzają. Tak doszłam do kredek tej samej marki, które jakoby się nie łamią, bo mają taki zabezpieczający biały pasek wokół grafitu. Taką otulinę, która ma chronić przed łamaniem się. Efekty? Tylko jedna się łamie, bo mi spadła na podłogę. Inne trzymam w starym szklanym kuflu po piwie (pojemność pół litra) i staram się chronić jak mogę. Mam też zestaw podróżny w piórniku i ten tu zaprezentuję. Nie pytajcie, czemu takie dziwne zdjęcia, bo to nie są zdjęcia, ale skany. Mam skaner, nie mam aparatu fotograficznego. No, tak mam i już! Robię zdjęcia stacjonarnie. :)))

Tutaj trochę obrazków z książeczki „Ausmalreise um die Welt” pokolorowanych przez mnie:

A to moje kredeczki (na okładce tych kredek jest zdjęcie Johanny Basford i fragmenty jej słynnych kolorowanek):

I piórniczek:

Malkontenci mówią, że kolorowanki dla dorosłych to reakcja na kryzys finansowy po upadku banku Lehman Brothers i masowe bezrobocie młodych dorosłych, którzy zamiast iść do roboty, siedzą wciąż na garnuszku rodziców. Więc, żeby ich czymś zająć, wymyślono to bezmyślne bazgranie. I że kolorowanki zabijają chęć do czytania, ogłupiają i zamieniają ludzi w bezmyślne zombie. Nie wierzcie w to! Absolutnie nie wierzcie! Tak mówią źli ludzie, co to jeszcze nigdy nie zaznali tej rozkoszy zapełniania wzorków kolorem!  

Na koniec powiem tak: dzięki kolorowanko kreatywność się u mnie rozwinęła do tego stopnia, że już myślę, by wyjść z ram tych kolorowanek i zacząć coś malować samodzielnie. Kupiłam sobie dobry papier do tego celu i pastele olejne w Biedronce.  Tudzież obejrzałam masę filmików na YT, jak malować.

Świecie, to Ja! Nadchodzi nowa artystka!!!

Betghe Christiane, „Ausmalreise um die Welt”, Herlitz, Berlin 2016

Kredki: „24 Noris Club”, Staedler

Piórnik: NO NAME