BOŻE NARODZENIE 2016 (kartki świąteczne – zjawisko zamierające)

Uwielbiam kartki świąteczne i w ogóle wszelkie pocztówki. Martwi mnie, że tradycja wysyłania kartek zanika z zastraszającą szybkością. Pamiętam, jak jeszcze kilkanaście lat temu wysyłałam 20, 30 kartek na święta Bożego Narodzenia (zaczynałam je pisać jeszcze w listopadzie!). Dostawałam też sporo kartek od różnych osób, a nawet instytucji. Jednak coraz więcej moich korespondentów wśród rodziny i znajomych przenosi się na tamten świat, skąd ewentualnie mogliby dać znać pukaniem lub innymi efektami paranormalnymi (co bardzo interesuje mnie teoretycznie, lecz w praktyce wolałabym tego unikać).

Co roku kartek jest coraz mniej i mniej. Nawet ja sama, fanka papierowej korespondencji, nieraz sama zaczynam już mówić do siebie, że koniec, w tym roku już nie kupuję i nie wypisuję kartek, bo jestem przecież coraz bardziej chora, starzeję się i nie daję rady pisać ręcznie. Ale z drugiej strony – od lata już ćwiczę mięśnie prawej ręki, by móc wypisywać te kartki. Od lata zajmuję się bowiem kolorowankami, maluję kredkami, wzmacniam rękę i nawet są efekty, piszę bowiem ręcznie z mniejszym trudem niż kiedyś.

Wracając do kartek… W tym roku bilans jest taki: wysłałam 10, dostałam 7 (na razie!).

Na początku tego wpisu, u góry, widoczna jest kartka od zaprzyjaźnionej blogerki z Krakowa (toprzeczytałam.blogspot), która przysyła mi na każde święta przepiękne kartki, własnoręcznie zaprojektowane i wykonane. Są to zwykle fotografie obrazujące krakowskie zwyczaje świąteczne. Dziękuję serdecznie za te niepowtarzalne pocztówki, Małgosiu!

A to kartka od Ogólnopolskiego Towarzystwa Ochrony Zwierząt OTOZ Animals, którzy pamiętają o mnie, bo od lat przekazuję im 1 procent mojego podatku (przy okazji składania corocznego zeznania podatkowego). Czasem też przekażę im jakąś drobną kwotę w ciągu roku na pieski i kotki ze schronisk. 

Serce mi się kroi, kiedy pomyślę o tych biednych zwierzakach w klatkach.  Byliście kiedyś w schronisku dla zwierząt? Widzieliście te oczy, pyski, łapy, ogony - wszystko smutne i tęskniące do człowieka, do tego by do kogoś należeć, by ktoś zabrał ich z tego więzienia... Do domu wziąć żadnego nie mogę, bo kto by wychodził z psem na spacer, kiedy ja chora? Więc chociaż w taki sposób uspokajam swoje sumienie…

Powyżej jest kartka wykonana własnoręcznie przez podopiecznych Warsztatów Terapii Zajęciowej, w których szefową jest moja dobra znajoma, zresztą wspaniała osoba.

I inne – od rodziny i przyjaciół:

Kartka z okazji świąt Bożego Narodzenia lub Wielkanocy jest często jedyną formą kontaktu z niektórymi osobami. Dlatego też martwi mnie nieobecność kartki od rodziny z Nowego Jorku. Zawsze była podpisana przez małżeństwo kuzynów, ostatnio jednak na Wielkanoc kuzynka podpisała się sama z dziećmi. Czyżby chłop ją zostawił??? Oj, szkoda… Tylko mogę się domyślać… Niedobrze…

Niepokoi mnie także brak kartki od znajmej emerytowanej nauczycielki z Solca Kujawskiego, która zawsze, ale to zawsze przysyłała kartkę na Boże Narodzenie, czasem nawet pod koniec listopada. Pisała ich całą masę i robiła to z dużym wyprzedzeniem. Ostatnio jej pismo zrobiło się takie jakieś mniej wyraźne. Choroba czy co gorszego? Martwię się…

No i tak!

Taka mała chwila zadumy nad kartkami…

Piszcie kartki do bliskich na święta! To takie miłe i mało kosztowne zajęcie, daje kontakt z ludźmi i wzmacnia różne, nawet odległe więzi. Nie zastąpi ich żaden kontakt elektroniczny ani nawet rozmowa telefoniczna. Naprawdę! Kartka jest namacalnym dowodem pamięci!

ZDROWYCH i WESOŁYCH ŚWIĄT BOŻEGO NARODZENIA WAM ŻYCZĘ!!!